Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016

Ανυποψίαστα θύματα. Ιφιγένειες ενός κόσμου που γίνεται όλο και πιο σκληρός.



«Δεν υποκύπτουμε στην τρομοκρατία…

Δημιουργούμε τη τρομοκρατία»…

Η φράση μπορεί να προέρχεται από μία τηλεοπτική σειρά, το House of Cards, αλλά αφοπλίζει.

Και αφοπλίζει γιατί απλά αποτελεί την φρικτή αλήθεια…

11 Σεπτέμβρη σήμερα και η τρομοκρατία αποτελεί το νούμερο ένα θυμικό θέμα της ημέρας. Τόσα χρόνια μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους στη νέα Υόρκη και ενώ διανύουμε μία χρονιά που ο τρόμος έχει μπει –κυριολεκτικά- στη ζωή όλων, η φρικαλεότητα του ανθρώπου κερδίζει συνεχώς έδαφος.

Πολιτική ή θρησκεία; Απορία ή συνωμοσιολογία;

Χωρίς απάντηση αλλά με θύματα.

Ανυποψίαστα θύματα.

Ιφιγένειες ενός κόσμου που γίνεται όλο και πιο σκληρός.

Αιματοβαμμένες εικόνες…

Εκρήξεις…

Άνθρωποι που τρέχουν πανικόβλητοι ουρλιάζοντας…

Λίστες νεκρών…

Συνηθίσαμε πια να φοβόμαστε. Ο τρόμος έγινε απαραίτητο κομμάτι της ζωή και δεν μας… τρομάζει.

Φαίνεται παράδοξο, αλλά έτσι είναι. Ζούμε τόσο πολύ με τον τρόμο που ξεχάσαμε να το φοβηθούμε. Να φοβηθούμε όσα αυτός μας στερεί.

Μας στερεί την ελευθερία, μας πετσοκόβει τα όνειρα. Μας κάνει να θεωρούμε πως είμαστε προνομιούχοι στις κακοπληρωμένες δουλειές μας, στις απαισιόδοξες ζωές μας, γιατί απλά ο τρόμος χτύπησε αλλού.

Μας έκανε να φοβόμαστε ότι είναι διαφορετικό από εμάς. Να περιοριζόμαστε στον ασφαλή μικρόκοσμό μας. Να παίρνουμε ανάσες μέχρι εκεί που δεν θα προκαλούμε.

Να φοβόμαστε να διεκδικήσουμε, να τολμήσουμε, να ζήσουμε.

Να ταξιδέψουμε, να γνωρίσουμε.

Ο τρόμος κάθισε στο τραπέζι μας και έγινε μέλος της οικογένειας μας.

Κάνουμε ο καθένας την προσευχή στο δικό του Θεό και βλέπει κάποιους να πεθαίνουν για το δικό τους.

Και στεκόμαστε απαθείς. Είμαστε αμέτοχοι.

Η μόνη μας συνεισφορά είναι η δικιά μας συνωμοσιολογική ατάκα…

Οι «μεγάλοι», οι «ισχυροί», η… Αμερική. Ή μήπως οι άθεοι; Και ποιοι τελικά είναι οι άθεοι όταν βίντεο φρίκης καταγράφονται «εξαιτίας» τους;

Η φρίκη του Τρόμου. Εκείνου που δημιουργείται για να σβηστεί ο πραγματικός.

Ο φόβος του μαχαιριού που κόβει τη φλέβα, εξουδετερώνει εκείνον της επιβολής, που κόβει την πραγματική ζωή. Η μιζέρια και η υποταγή φαντάζουν ασφαλείς όταν το μέτρο σύγκρισης είναι ο θάνατος.

Μην μιλάμε κι εμείς… Τουλάχιστον σε εμάς δεν έχουν χτυπήσει οι Τζιχαντιστές.

Οι μικροζωές μας, με τα ανύπαρκτα όνειρα, είναι παράδεισος. Δεν μπορείς να μιλάς, όταν κανείς δεν έχει ένα μαχαίρι στο λαιμό σου. Το ότι το μαχαίρι ξεριζώνει καθημερινά τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά σου;

Υπάρχει η τρομοκρατία… Μην μιλάς.

Είναι βολικός ο Τρόμος. Πρέπει να ξεχάσουμε όσα μας επιβάλλουν, όσα μας στερούν. Πρέπει να τρομοκρατηθούμε για τον άμεσο θάνατο. Ο έμμεσος μπορεί να περιμένει.

Όλα αυτά τα χρόνια από την 11η Σεπτεμβρίου της Αμερικής, έχουν προστεθεί πολλές ημερομηνίες και πολλές πόλεις.

Πολλά θύματα που απλά βρέθηκαν στο λάθος μέρος τη λάθος ώρα. Σε αντίθεση με την ίδια την Τρομοκρατία.

Που είναι εδώ ισχυρή σε μια εποχή που η παγκόσμια τάξη –εκείνη που θρηνεί γι αυτή- την έχει ανάγκη…

Τρόμος… Που δημιουργείται και απαιτεί την υποταγή μας σε αυτόν… Και σε μια ζωή που ο φόβος του θανάτου, ο φόβος του άγνωστου κυριαρχεί –ανθρώπινη φύση γαρ- η Τρομοκρατία πάντα θα πετυχαίνει το σκοπό της…


Και πάντα θα δημιουργείται…


Απέναντι Όχθη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου