H μάνα πάντα κάθε φορά "γέρνει" σε όποιο παιδί της νοιώθει ότι την χρειάζεται

Να..αυτό θα ήθελα μπροστά μου τώρα!!! Όμως τελικά όλα βρίσκονται στο μυαλό και ..στη ψυχή όταν κλείνεις τα μάτια και την αφήνεις να ταξιδεύει...Το κάνω συχνά ξέρετε..η μητέρα μου έλεγε πάντα ότι ονειροβατώ ακόμα και στον..."ξύπνο "μου και..ναι..έλεγε την αλήθεια!
Η φαντασία και το όνειρο με κράτησαν πάντα ζωντανή ακόμα και στα δύσκολα , τις νύχτες που δεν με πιάνει ύπνος καμιά φορά (σπάνιο..μέχρι σπανιότατο!!!!) αντί να μετράω προβατάκια εγώ "πλάθω..κατασκευάζω" ένα όνειρο ,κάτι που θέλω και ίσως δεν καταφέρω ποτέ..τότε τα μάτια μου κλείνουν με τη γλύκα του ονείρου και στη καρδιά φωλιάζει η ελπίδα του άπιαστου.
Εξαφανισμένη από το μπλοκόσπιτο μου απλά και μόνο γιατί ένιωθα ότι εσείς είστε κάπου αλλού και ξεκουράζεστε και ακόμη επειδή έπρεπε να είμαι περισσότερο μαμά αυτές τις μέρες. 
Χθες αργά το βράδυ ήρθε η Ειρηνούλα μου για να επιβλέψει στη μεταφορά των επίπλων της κι εγώ..χώθηκα στη κουζίνα να φτιάξω τα ..πάντα..να κονσερβοποιήσω τις σπιτικές λιχουδιές μου σε γυάλινα βάζα για να μεταφερθούν μαζί στο φορτηγό.
 Είναι  ότι μπορώ για να βοηθήσω να πάρει μαζί της "παρέα" τις μέρες που θα γυρίζει κουρασμένη από τη δουλειά , κάποια βοήθεια μικρή αφού τα ταπεράκια μου δεν θα υπάρχουν όπως παλιά. 
Θα μου λείψει αυτό, μα..κλείνω τα μάτια και την τοποθετώ μέσα στο σπίτι της..στο χώρο που ξέρω, την βλέπω να μου χαμογελάει από τη κουζίνα καθώς μου φτιάχνει καφέ, την ακούω να ανησυχεί και να με κοιτάζει με..φιλύποπτο ύφος όταν της απαντώ με γέλιο για τις εξετάσεις μου. 
Όχι..μη μου πείτε ότι η απόσταση είναι κοντά και μπορώ να πηγαίνω όποτε θέλω..θα κάνω καιρό για να το κάνω πράξη, ποτέ δεν ήμουν καταπιεστική με τα παιδιά μου ούτε φορτική γι' αυτό και με αγαπούν οι γαμπροί μου!
Σηκώθηκα πρωί και της μαγείρεψα το αγαπημένο της φαγητό..μπάμιες..( πάντα περίεργα γούστα είχε!!) και βέβαια φανουρόπιτα που αγαπάει.
Αύριο πρωί θα την έχω μαζί μου αφού θα κοιμηθεί σε εμάς για να φύγει βέβαια λίγο πριν το μεσημέρι και έτσι θα κάνω ακόμη ένα..όνειρο..ότι λέει..γύρισε ο χρόνος πίσω.. εγώ μόλις 22 χρόνων κι εκείνη στην αγκαλιά μου να με κοιτάζει με τα γαλανά της μάτια. Την κοίταζα και σκεπτόμουν ότι αυτό το μικρό πλασματάκι είναι δικό μου, ότι θα το φροντίζω, θα του μάθω να περπατάει, να μιλάει, να είναι ευγενικό και καλόψυχο, να..να..να...
Σαν όνειρο φίλοι μου, σαν φύλλα βιβλίου που τα γυρίζει το αεράκι από το ανοιχτό παράθυρο..νάτην μαθήτρια, μετά φοιτήτρια, μετά ..νύφη στο μπράτσο του άνδρα μου.. Χάρηκα με τις χαρές της, πόνεσα κρυφά πάντα με το πόνο της, υπερηφανεύτηκα με τις νίκες της να σηκώνεται όταν η ζωή την γονάτιζε. Δεν της είπα ποτέ όλα αυτά.. είναι από αυτά που κρατάει  μέσα της πάντα μία μητέρα..ακόμα και όταν δεν συμφωνούσα της έλεγα: "Ότι σε κάνει ευτυχισμένη γλυκιά μου, εσύ ξέρεις καλύτερα..εγώ πάντα δίπλα σου.."
Αυτό βέβαια ισχύει και στην άλλη μου κόρη την Ιωάννα όμως φίλοι μου η μάνα πάντα κάθε φορά "γέρνει" σε όποιο παιδί της νοιώθει ότι την χρειάζεται..

aktida