Ὅλοι μαζύ ἤ ὁ κάθε ἕνας μόνος του;

Μὲ ἀφορμὴ τὰ διάφορα σχόλια καὶ τὰ δημοσιεύματα, ποὺ προσπάθησαν νὰ ἀπαξιώσουν (ἢ καὶ νὰ μεγιστοποιήσουν) τὶς ἐπιτυχίες τῶν ἀθλητῶν μας, στὰ ὀλυμπιακὰ παίγνια τῆς Βραζιλίας, προβληματίσθηκα ἐντόνως. Ἰδίως μὲ ὅσα πικρόχολα στιγμάτιζαν τὴν ἀριστεία. (Τὸ ἴδιο προβληματισμένη ἔνοιωσα καὶ γιὰ αὐτὰ ποὺ μεγιστοποιοῦσαν τὰ ἐπιτεύγματα τῶν -φερομένων ὡς- ὀλυμπιονικῶν καὶ …θεοποιοῦσαν, ἐπιλεκτικῶς, τὴν ἀριστεία, ἀποδίδοντάς την μόνον σὲ ὁλίγους καὶ ἀρνούμενοι νὰ συνειδητοποιήσουν πὼς ὅλων μας στόχος πρέπει νὰ εἶναι αὐτή!)

Μᾶλλον ἐμεῖς πλέον, ὡς …«κοινωνίες», λειτουργώντας ἀγελαδηδόν, ἀρνούμεθα νὰ συνειδητοποιήσουμε μερικὲς καθοριστικὲς λεπτομέρειες, ποὺ θὰ μᾶς βοηθοῦσαν ἴσως νὰ δοῦμε τὸν κόσμο μας μὲ ἄλλο μάτι καί, σιγὰ σιγά, νὰ ξεκινήσουμε τὶς ἀλλαγές μας.

Πολλὰ τὰ ἐπιφανειακὰ αἴτια αὐτῆς τῆς καταστάσεως μὰ σίγουρα, κάπου στὸ βάθος βάθος, μίαν κοινὴ ῥίζα θὰ ἔχουν. Μίαν ῥίζα, ποὺ ἐὰν τὴν ἐντοπίσουμε, τότε πράγματι θὰ ἔχουμε (κυριολεκτικῶς) ἐλπίδες ὡς ἀνθρωπότης.

Αὐτὸ ποὺ πιστεύω πὼς πρέπει, ἀρχικῶς, νὰ συνειδητοποιήσουμε εἶναι τὸ ὅτι δὲν ἔχουμε κοινωνίες καὶ δὲν ἀνήκουμε σὲ κοινωνίες, ἐφ΄ ὅσον δὲν διαθέτουμε τὴν γνώσιν καὶ τὴν ἱκανότητα τῆς ἐπικοινωνίας.

Κοινωνίες, πραγματικὲς κοινωνίες, δομοῦνται ὑπὸ πολὺ αὐστηρὲς προϋποθέσεις καὶ αὐτὲς δὲν λειτουργοῦν μὲ τὴν λογικὴ τοῦ «κάνω ὅ,τι μοῦ καπνίσει» ἀλλὰ μὲ τὴν λογικὴ τοῦ «κάνω ὅ,τι μπορῶ γιὰ τὸ καλὸ τοῦ συνόλου». Αὐτὸ τὸ τελευταῖο δὲν νομίζω πὼς τὸ διαθέτουμε πλέον, πλήν, ἴσως, ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ποὺ ὅμως μᾶλλον ὁμοιάζουν μὲ …γραφικούς!!!

Κύριον αἴτιον τῆς παραπάνω στάσεως εἶναι ἡ ἀπουσία τῆς ἀτομικῆς εὐθύνης. Ὅταν, γιὰ παράδειγμα, ἀπὸ πρωθυπουργοὺς ἔως τοὺς πιὸ …ξεχασμένους πολίτες, ἔχουμε ἅπαντες ἀποδεχθεῖ τὴν «συλλογικὴ εὐθύνη» ὡς κατάστασιν, τότε εἶναι ἀδύνατον νὰ πολυσκοτισθοῦμε γιὰ τὸ κοινὸ καλό, ἐφ΄ ὄσον γιὰ τὰ πάντα, λίγα σωστὰ καὶ πάρα πολλὰ λάθη, ἡ εὐθύνη εἶναι ὀμοίως σὲ ὅλους μας ἐπιμερισμένη.

Κι ἔτσι ἀκοῦμε σημίτηδες, παπανδρέηδες, μητσοτάκηδες, σαμαρᾶδες, τσιπραίους καὶ λοιποὺς καραγκιόζηδες νὰ παπαγαλίζουν, μὲ πολλοὺς τρόπους, μίαν φράσιν πού, δυστυχῶς μας, ἀποκρύβει μεγάλες ἀλήθειες:στὴν δημοκρατία δὲν ὑπάρχει ἀτομικὴ εὐθύνη ἀλλὰ συλλογική!

Κακὰ τὰ ψέμματα… Μόνον ἡ ἀνάληψις τῆς εὐθύνης, σὲ ἀτομικό, ἀρχικῶς καὶ στὴν συνέχεια σὲ συλλογικό, ἐπίπεδον μᾶς ὑποχρεώνει νὰ ἐπιθυμοῦμε πρωτίστως, πάντα καὶ  ὑπὸ ὅλες τὶς συνθῆκες τὸ γενικὸ καλό.

Ἐμεῖς ἀν τὶ αὐτοῦ …βγάζουμε τὴν οὐρά μας ἀπ΄ ἔξω, ἐφ΄ ὅσον στὶς δημοκρατίες καὶ στοὺς σοσιαλισμοὺς (τὸ ἴδιο εἶναι) ἡ συλλογικὴ εὐθύνη καταστρέφει καὶ γελοιοποιεῖ τὴν ἀτομική. Τὸ ἄτομον χάνει τὴν προσωπικότητά του, πολτοποιεῖται καὶ καταλήγει τμῆμα μίας ἀμόρφου μάζης, ποὺ ἄγεται  καὶ φέρεται ὁπουδήποτε τὸ ἐντέλουν. (Ὄχι οἱ ἀποφάσεις γιὰ τὸ καλὸ τῆς πολιτείας ἀλλὰ αὐτὲς ποὺ στοχεύουν στὸ καλὸ τοῦ μηχανισμοῦ ποὺ ἐξουσιάζει τὴν πολιτεία.)

Ἐπὶ πλέον…Ἡ καταστροφὴ τοῦ καλοῦ καταντᾶ νὰ εἶναι στόχος ζωῆς γιὰ τὸ μεγαλύτερο τμῆμα αὐτῆς τῆς ἀγέλης ἀνθρωποειδῶν καὶ οὐδέποτε θὰ τοὺς ἀπασχολήση κάτι πέραν αὐτῶν ποὺ ἀντέχουν.
Μαζάνθρωποι…

Μισοῦμε τὸ καλό. Μισοῦμε τὴν προκοπή. Μισοῦμε τὴν ἐπιτυχία καὶ ὑπάρχει λόγος.

Φθονοῦμε, ἀτομικὰ καὶ συλλογικά, τὸν ὁποιονδήποτε θὰ μποροῦσε  νὰ ἐπιτύχῃ κάτι καλλίτερα ἀπὸ ἐμᾶς.

Θέλουμε νὰ τὸν καταστρέψουμε, νὰ τὸν μειώσουμε, νὰ τὸν ἐξαφανίσουμε, ἐφ΄ ὄσον μὲ τὴν δική του προσωπικὴ πορεία, δίχως ἀπαραίτητα νὰ μᾶς στοχοποιῇ, μᾶς ἀποδεικνύει καθημερινῶς πόσο ὁλίγιστοι εἴμαστε.

Δυστυχῶς μας.
«Κοινωνίες» ποὺ τρέφονται ἀπὸ τὸ μῖσος, τὸν φθόνο καὶ τὸν ὠχαδελφισμὸ δὲν ἔχουν πιθανότητες ἐπιβιώσεως καὶ τὸ γνωρίζουμε.

Δῆλα δή; Δέν ὑπάρχει λύσις; Ἔχουμε τελειώσει;
Ἀναμένουμε ἁπλῶς τό σύνθημα γιά νά κατεβάσουμε τούς τελευταίους διακόπτες;
Κάπως ἔτσι, ἀλλὰ …κι ὄχι!

Ἔχω πολλὲς φορὲς ἀναφερθεῖ στὴν διάλυσιν τῶν παλαιῶν ἱστῶν, ποὺ μᾶς κρατοῦν ἁλυσοδεμένους καὶ στὴν δημιουργία νέων, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καὶ σὲ ἄλλες λογικὲς καὶ ἠθικὲς βάσεις.
Τὰ διαζύγια, ἡ παύσις πολυετῶν φιλικῶν σχέσεων καὶ οἱ κάθε μορφῆς ῥήξεις εἶναι πλέον τμῆμα τῆς καθημερινότητός μας.
Σπᾶμε, καταστρέφουμε καὶ θρυμματίζουμε ὄλα αὐτὰ ποὺ μᾶς ἐγκλωβίζουν σὲ συνήθειες καὶ σὲ συμπεριφορὲς ποὺ μᾶς πνίγουν, ὄχι ἀπαραίτητα διότι ἔχουμε βρεῖ κάποιον ἢ κάποιους ἀντικαστάτες γιὰ αὐτὰ τὰ νέα κενά, ἀλλὰ γιατὶ ἡ ἴδια ἡ Φύσις πλέον ὁδηγεῖ τὰ βήματά μας. Καὶ ἡ Φύσις «ἐνδιαφέρεται» γιὰ τὸ ἄτομον κι ὄχι γιὰ τὰ σύνολα.

Βάσει τῆς ἐπιστήμης τῆς Ἐξελίξεως τὰ διάφορα ὄντα ποὺ σήμερα διαβιοῦν ἐπὶ τοῦ πλανήτου, εἶναι ἁπλῶς ἀπόγονοι τῶν ἀρίστων προγόνων τους, ποὺ ἐπέτυχαν νὰ προσαρμοσθοῦν καταλλήλως καὶ νὰ ἐπιβιώσουν. Εἶτε συζητᾶμε γιὰ ἔντομα, εἶτε γιὰ φυτά, εἶτε γιὰ τὰ λοιπὰ ζῴα τοῦ πλανήτου, εἶναι πλέον ἀποδεδειγμένον πὼς ὑπάρχουν σήμερα διότι ἁπλῶς κάποιος πρόγονός τους ἐπεβίωσε ἐντὸς συνθηκῶν γενοκτονίας. Δῆλα δή, βάσει εἶτε τυχαιότητος, εἶτε προσαρμοστικότητος, ἐπέτυχε αὐτὰ ποὺ οἱ ὅμοιοί του δὲν ἐπέτυχαν, ἀποδεικνύοντας πὼς μόνον οἱ καλλίτεροι τῶν εἰδῶν λαμβάνουν τὸ …«εἰσιτήριον» τῆς μακροζωΐας.
Ἔτσι κι ἐμεῖς ἀκριβῶς, ὡς ἀνθρωπότης.
Μοναδικὴ πιθανότητα ἐπιβιώσεως ἔχουν αὐτοὶ ποὺ μποροῦν νὰ προσαρμοσθοῦν ταχύτερα καὶ καλλίτερα στὰ νέα δεδομένα. (Ὄχι τὰ δεδομένα τῆς νέας – καὶ παλαιᾶς – τάξέως πραγμάτων, ἀλλὰ σὲ αὐτὰ ποὺ οἱ φυσικοὶ νόμοι μᾶς ἐντέλουν.).

Μὲ τὴν αὐτὴν λογικὴ συζητᾶμε γιὰ τὸν μεγάλο ἑλληνικὸ πολιτισμό, γιὰ τοὺς μεγίστους Ἕλληνες ἐπιστήμονες, γιὰ τοὺς τρισμεγίστους Ἕλληνες φιλοσόφους, μὴ δυνάμενοι νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ὅλα ὅσα μᾶς κληροδότησαν ἦταν ἀποτέλεσμα πράξεων, σκέψεως καὶ δράσεως μερικῶν, ὁλίγων, ἀρίστων (ἐπὶ τοῦ ἀντικειμένου τους) κι ὄχι τοῦ συνόλου.
Αὐτὸ δὲν σημαίνει πὼς τὸ σύνολον ἀπεῖχε καὶ ἀδιαφοροῦσε ἢ συνεκρούετο μαζύ τους.
Ἀντιθέτως. Ἑκατομμύρια ἀνώνυμοι συμμετεῖχαν στὴν δημιουργία κάθε θαύματος, μὰ τὸ γενικὸ πρόσταγμα, τὶς γενικὲς ἀποφάσεις, τὶς τελικὲς ἐντολὲς τὶς ἔδιδε ἕνας.

Βέβαια, θὰ μοῦ πεῖτε, πὼς καὶ οἱ παπποῦδες μας εἶχαν πολέμους, ἔριδες καὶ ἀλληλοκαταστροφὲς στὴν ἱστορία τους.
Σαφῶς καὶ εἶχαν.
Ἡ διαφορά, ἀναλογικῶς μὲ τὸ σήμερα ὅμως, εἶναι στὸ ὅ,τι ὁ ξεπεσμός τους ἦταν πολὺ μικρότερος ἀπὸ τὸν δικό μας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ διαθέτουν ἐπίσης ὄμοια μὲ ἐμᾶς χαρακτηριστικά, ἀλλὰ στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων νὰ πρυτανεύῃ τὸ «κοινὸ καλόν», ἐφ΄ ὅσον τὴν εὐθύνη, τὸ γενικὸ πρόσταγμα τὸ κατεῖχε αὐτὸς ποὺ ἀπέδειξε στὸ πεδίον (τῶν μαχῶν, τῆς ἐπιστήμης, τῆς φιλοσοφίας) τὴν ἀριστεία του. 

Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο βλέπουμε ἀκόμη καὶ στὴν Ἰλιάδα τοῦ Ὁμήρου νὰ πρυτανεύῃ διαρκῶς ἡ σκέψις γιὰ τὴν ἀπὸ κοινοῦ σύμπραξιν, ποὺ θὰ ὁδηγοῦσε στὴν ἐπίτευξιν τοῦ κοινοῦ σκοποῦ. Οἱ Ἀχαιοί, γιὰ παράδειγμα, ἤθελαν τὴν Τροία καὶ οἱ Τρῶες ὑπερασπίζοντο αὐτήν. Γιὰ δέκα ἔτη οἱ μάχες καὶ τὸ αἷμα ἦσαν μόνιμος κατάστασις μὰ οὐδέποτε ἀμφισβητήθη ὁ ἐπὶ κεφαλῆς (Ἀγαμέμνων καὶ Πρίαμος) καὶ οὐδέποτε ἔπαυσαν ἅπαντες νὰ ὑπηρετοῦν, ἔως τέλους, τοὺς σκοπούς γιὰ τοὺς ὁποίους ξεκίνησε ἡ σύγκρουσις.
Ἡ δὲ πλευρὰ τῶν Τρώων, εἰδικῶς μέσῳ τοῦ Ἕκτορος, μᾶς κληροδότησε μίαν ἀπὸ τὶς ἱερότερες καὶ σπουδαιότερες ἀντιλήψεις περὶ Πατρίδος καὶ σκοποῦ.

Τὰ ἴδια ἀκριβῶς διαπιστώνουμε καὶ στὶς σφοδρότατες συγκρούσεις τῶν Περσικῶν Πολέμων, τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως καὶ στὸν πόλεμο τοῦ 1940. Κοινὸς σκοπὸς γιὰ ὅλους, ἀτομικὴ εὐθύνη, σύμπραξις ἁπάντων πρὸς ἐξυπηρέτησιν τοῦ σκοποῦ.

Ἡ σύμπραξις, ἡ συνεργασία, ἡ ὁμοψυχία ἐπιτυγχάνονται πάντα ὅταν ὁ σκοπὸς εἶναι κοινός.
Γιὰ νὰ ὑπάρξῃ κοινὸς σκοπὸς πρέπει ἀφ΄ ἐνὸς ἡ πολιτεία νὰ μεριμνᾷ γιὰ αὐτό, παρακάμπτοντας τὰ προσωπικὰ συμφέροντα καὶ τὶς ὅποιες μικρότητες καί, ἀφ΄ ἑτέρου νὰ ἀναδεικνύεται σὲ κάθε τομέα ὁ ἄριστος. Στὴν πραγματικότητα νὰ ἀναδεικνύεται ἡ ἀτομικὴ εὐθύνη τοῦ κάθε ἑνὸς ποὺ θὰ λειτουργήσῃ μόνον ὑπὲρ τοῦ καλοῦ τοῦ συνόλου.
Διότι ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀναγνωρίζῃ τὴν θέσιν του ἐντὸς τῶν κοινωνιῶν του, τότε εἶναι ποὺ συνειδητοποιεῖ πὼς τὸ κάθε μέλος αὐτῶν τῶν κοινωνιῶν ὀφείλει νὰ εἶναι κάθε στιγμὴ καλλίτερος, πρὸ κειμένου νὰ συνδράμῃ πρὸς τὴν ἀνύψωσιν τῆς διαβιώσεως τοῦ συνόλου. Ὅταν ἐπικρατῇ ἡ ἀτομικότης, ποὺ καταστρέφει τὴν συλλογικότητα, ἔχουμε φαινόμενα διαπλοκῆς, ἐξαπατήσεων καὶ προδοσιῶν καὶ φυσικά, ὅπως διαπιστώνουμε σήμερα, γελοιότητες ποὺ στοχοποιοῦν αὐτὲς τὶς συμπεριφορές.

Καταλήγοντας.
Ἡ ἀριστεία ἀπὸ μόνη της εἶναι θαυμαστή. Ὄταν ἡ ἀριστεία ἐνισχύεται ἀπὸ τὶς κοινωνίες ὁδηγεῖ στὴν ἀνεύρεσιν, ἐπὶ μέρους, κοινῶν σκοπῶν, ἐφ΄ ὅσον κάθε ἄριστος εἶναι ἄριστος σὲ διαφορετικὸ τομέα.
Ἡ εὐθύνη ποὺ ἀναλαμβάνει τὸ ἄτομον, ἐναντι τοῦ συνόλου, λέγεται ἀτομικὴ εὐθύνη καὶ ἀντιμετωπίζεται ὡς ἐχθρὸς ἀπὸ τὰ σημερινὰ πολιτικοκοινωνικὰ συστήματα.
Ἡ ἀνάληψις τῆς ἀτομικῆς εὐθύνης ὁδηγεῖ στὴν σύσφιξιν τῶν σχέσεων τῶν μελῶν μίας κοινωνίας, στὴν ἐπικοινωνία καὶ τελικῶς στὴν ἀνάδειξιν τῶν βελτίστων συμπεριφορῶν τῆς κοινωνίας, στὴν διαρκὴ αὐτοβελτίωσίν της καὶ τελικῶς στὴν προάσπισιν τῆς κοινωνίας.
Ἡ σύσφιξις τῶν σχέσεων τῶν μελῶν μίας κοινωνίας ὁδηγεῖ στὴν ἀνάληψιν τῆς ὑλοποιήσεως διαρκῶς μεγαλυτέρων σκοπῶν καὶ τελικῶς στὴν δημιουργία τῆς Πολιτείας. Τῆς πραγματικῆς πολιτείας.

Συνεπῶς αὐτὰ ποὺ ἐμεῖς σήμερα διαθέτουμε εἶναι τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ὀφείλαμε νὰ διαθέτουμε.
Ἄρα τὸ νὰ θεοποιοῦμε τοὺς ἀρίστους δὲν εἶναι λύσις, ἐφ΄ ὄσον τοὺς διαχωρίζουμε ἐκ τοῦ συνόλου καὶ τοὺς ἀπομονώνουμε, μεταβιβάζοντάς τους τὴν εὐθύνη τῆς ἀριστείας τους καὶ μὴ ἀναγνωρίζοντάς ἢ μὴ ἀναλαμβάνοντας τὸν ὅποιον ῥόλο μᾶς ἀναλογεῖ.
Εἶναι ὅμως λύσις τὸ νὰ ἀναζητοῦμε τοὺς ἀρίστους, τοπικά, ἀνάμεσά μας καὶ νὰ τοὺς ἐνισχύουμε γιὰ νὰ μᾶς …«παρασύρουν» στὸ νὰ κάνουμε μεγαλύτερα βήματα.
Τὸ νὰ μειώνουμε τοὺς ἀρίστους εἶναι γελοιότης καὶ ἀπαιτεῖται σιγὰ σιγὰ νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὸ ἐπιχειροῦν, ἀλλὰ καὶ νὰ τοὺς ἀπομονώσουμε ὡς ἐχθροὺς τοῦ συνόλου.

Στόχος μας, κοινὸς καὶ ἱερός, πρέπει πάντα νὰ παραμένῃ τὸ κοινὸ καλό, ἡ ἀνάδειξις τῶν ἀρίστων πρὸς  ὄφελος τῆς πολιτείας μας καὶ πρὸς ἀντιμετώπισιν παντὸς ἐχθροῦ.
Ὅσο θὰ ἀδιαφοροῦμε ἢ θὰ ἀπέχουμε ἢ θὰ ἀπομακρυνόμεθα ἀπὸ αὐτὸν τὸν τρόπο λειτουργίας, θὰ ὁδηγούμεθα, βεβαιωμένα, στὸν θάνατό μας.

Φιλονόη

Υ.Γ. Ὅλοι μαζύ λοιπόν ἤ  ὁ  κάθε ἕνας μόνος του; Ὁ  κάθε ἕνας μόνος του ἔως νὰ βροῦμε ἐκείνους, τοὺς ἀναγκαίους συντρόφους, ποὺ ἀπαιτοῦνται γιὰ νὰ δημιουργήσουμε, ἐκ τοῦ μηδενός, τὸ «ὄλοι μαζύ»!

Σημείωσις

Δὲν γίνεται νὰ γίνῃ ὁ Γιαννιώτης ἢ ἡ Στεφανίδου ἢ ἡ Κορακάκη πρωταθλητὲς ἐὰν κάποιοι δὲν ἀναγνωρίσουν τὴν ἀριστεία τους καὶ δὲν συμπράξουν μαζύ τους, ἀνωνύμως καὶ ὑποστηρικτικῶς, γιὰ νὰ τοὺς ἐνισχύσουν.
Διακρίνουμε δῆλα δὴ τὰ ἐξῆς στάδια: Ἀναγνώρισις ἀριστείας, κοινὸς σκοπὸς ἡ ἀνάδειξίς της, ἀτομικὴ εὐθύνη στὴν ἀπόφασιν ὑποστηρίξεως, ἀνώνυμοι πολλοὶ ὑποστηρικτές, ἐνίσχυσις μὲ ὅλα τὰ δυνατὰ μέσα καὶ τελικῶς προβολὴ τοῦ ἀρίστου, ἀνάμεσα σὲ ἄλλους ἀρίστους, σὲ ἀγωνίσματα ἢ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ.
Φαντάζεσθε πόσο διαφορετικά θά ἦσαν ὅλα στίς ζωές μας ἐάν λειτουργούσαμε, ἐπιμερισμένα, ὅλοι μας μέ κάποιους μικρούς, σπουδαίους κοινούς σκοπούς; Φαντάζεσθε τί ἐκπληκτικά ἀποτελέσματα θά εἴχαμε ὡς κοινωνίες ἐάν καθημερινῶς ὅλοι μας ἐργαζόμεθα γιά τήν ἐπίτευξιν ἐνός κάποιου στόχου, βασιζομένοι στήν ἀτομική μας ὑπευθυνότητα καί ἀναδεικνύοντας, δίχως φθόνους καὶ ὑστεροβουλίες, τόν καλλίτερο ἀνάμεσά μας;
Φαντάζεσθε ἐάν ἀν τί γιά τήν διά τῆς βίας (ἀνάγκη ἐπιβιώσεως) δράσιν μας στὴν δουλειά μας, στὴν οἰκογένειά μας, στοὺς φίλους μας, προσφέραμε ὅλη μάς τήν γνώσιν καί τήν ἐμπειρία γιά τήν ἐξυπηρέτησιν κάποιου σκοποῦ;

Συνεπῶς γιὰ νὰ ἐξυπηρετηθῇ κάποιος μεγάλος σκοπὸς δὲν ἀρκεῖ μόνον ἡ ἀναγνώρισις τῆς ἀτομικῆς μας εὐθύνης, ἀλλὰ καὶ κάποιος ποὺ θὰ συντονίση αὐτὲς τὶς συνειδητοποιήσεις καὶ θὰ τὶς κατευθύνη πρὸς μίαν καὶ μόνον κατεύθυνσιν. Κι αὐτὸ δὲν τὸ ἔχουμε, παρὰ μόνον βάσει τυχαιότητος καὶ κατ’ ἐξαίρεσιν, ἐφ΄ ὅσον οἱ πλεῖστοι ἐξ ἡμῶν ἐξυπηρετοῦν πλέον μόνον τὴν ἀτομικότητά τους, μέσῳ, συνήθως, κάποιου κομματικοῦ μηχανισμοῦ (ἐπιμερισμός).

Ὁ ἄνθρωπος ὅσο πιὸ πίσω στὴν ἱστορία του φθάνει ἀντιλαμβάνεται πὼς οἱ μονάδες, τὰ ἄτομα, ὡς συγκροτημένες προσωπικότητες καὶ ὡς ὑπεύθυνα ὄντα, μποροῦσαν νὰ ἐπιβιώσουν μὲ ἀσφάλεια καὶ αὐτοδυναμία, ἀντιμετωπίζοντας τὸν κάθε κίνδυνο καὶ πρὸς ἴδιον ὄφελος ἀρχικῶς (ἀσφάλεια) μά, κυρίως, πρὸς τὸ ὄφελος τοῦ συνόλου.
Ἔτσι λειτουργοῦν οἱ πραγματικὲς ἀγέλες, τὰ κοπάδια καὶ οἱ κοινότητες.

Ὁ σκοπὸς ἐνώνει καὶ ἡ ἀπουσία του καταστρέφει καὶ τὸ ἄτομον καὶ τὸ σύνολον.
Χάνοντας τὴν ταὐτότητά μας καταντοῦμε ἁπλῶς τυχαιότητες καὶ εἴδη πρὸς …ἐξαφάνισιν!!! 

filonoi