Αν μας αφήνανε θα βρίσκαμε τον εαυτό μας ως το τέλος του κι άλλο πια δεν θα τον ψάχναμε.

Αν μας αφήνανε θα γινόμασταν άγιοι, θα κάναμε μόνο καλές πράξεις

 κι ιερές. 

Αν μας αφήνανε θα ησυχάζαμε

κι άλλο πια δεν θα καταδικάζαμε. Αν μας αφήνανε και δεν μας

 υπενθυμίζαμε συχνά ποιοι δεν είμαστε και τι χρωστάμε.

 Αν μας χαρίζανε μια εργασία φιλική κι έναν μισθό

 αξιοπρεπείας,

τότε κι εμείς δεν θα εγειρόμασταν επί παντός επιστητού

και δεν θα αναζητούσαμε απολαβές στα καταγώγια

των θλίψεων, ούτε μεταξύ μας θα τρωγόμασταν

με τη λύσσα που μας προκαλούν.

Αν μας αφήνανε και δεν μας εμποδίζανε

η ιεροσύνη μας και το μυστήριό μας                                                         

φτερά θα άνοιγε στο δάσος που μας περιβάλει·

αν μας αφήνανε να κοιτάξουμε

στα μάτια την άγριά μας φράουλα.

Αν μας αφήνανε ήσυχους τα αεροπλάνα και τα βομβαρδιστικά

δεν θα καλπάζαμε από σκέψη σε σκέψη σαν άγρια άλογα

μακριά να φύγουμε απ’ το στενό λιμασμένο χώρο

με τις κατοικίδιες λόγχες 

που μας έχουν περιορίσει με τις σφεντόνες τους.

Αν μας αφήνανε και μας καταλαβαίνανε

πως στο κάτω, κάτω, πιο κάτω, άνθρωποι είμαστε

κι όχι αυτό που συχνά τους παρουσιάζουμε

πως αυτό που γίναμε είναι δικό τους κατόρθωμα

που τους το επιστρέφουμε.

Μα δεν μας αφήνουν, μας έχουν ζώσει

και μας εξαναγκάζουν να ξεφεύγουμε

για τους νέους κόσμους από τυχαία κανάλια

χωρίς να μας ακολουθεί πάντα ο εαυτός μας.

Γιατί δεν μας αφήνουν

γιατί μας λένε να βλέπετε χαρωπά την ομηρία σας

και να τραγουδάτε, όσο μπορείτε να ξεγελιέστε

και να φτιάχνετε μέσα στο νου σας παραμυθάκια

να παρηγοριέστε για να περνά ο καιρός

και να παίρνουν σειρά τα παιδιά σας στο δόκανο.

Και μη γελιέστε, μας λένε, καμιά γενεά σας ποτέ

μαζί μας δεν θα λογαριαστεί                 

γιατί εμείς δεν σας αφήνουμε να είστε

και χωρίς να είστε με κανέναν ποτέ δεν παλεύουμε

και κανείς δεν μας πολεμά.

Γιατί εμείς σας έχουμε καταστήσει υποχείρια της ανάγκης σας

και τώρα λίγο ως πολύ μας ανήκετε.

Μα αν μας αφήνανε, σε μια γωνιά μόνους να συλλογιστούμε

τη ζωή μας                       

ίσως και να τους αναγνωρίζαμε

τους κατακτητές των χωραφιών μας

και να τους ξεριζώναμε·

όμως κι αυτήν ακόμα τη μοναξιά

μας την έχουν στερήσει.

Και μας έχουν αφήσει μία μόνο επιλογή πια

να μην τους ρωτούμε αν μας αφήνουν

και νά, ένας ολόκληρος κόσμος προσπαθεί

να πάρει πίσω το δικαίωμα

απ’ τα σκληρά τους χέρια.

Γιατί, είτε μας αφήσετε είτε δεν μας αφήσετε

εμείς το αποφασίζουμε

κι αυτό τώρα πια δεν αλλάζει·

να θέλουμε και να παίρνουμε πίσω τη ζωή μας

απ’ το τσίρκο σας,

πάνθηρες τις νύχτες μας έφτιαξε.

Και τώρα τι θα κάνετε με μερικές λιγότερες τίγρεις

στην εξουσία σας

είναι δικό σας λογαριασμός·

μπορείτε πάντα να περάστε

τους χαλκάδες στους λαιμούς σας

γιατί και το μαστίγιο και το καρότο σας

τα γνωρίσαμε·

και κατόπιν αυτής της γνώσης

να ξέρετε

πως τώρα πια

εμείς δεν σας αφήνουμε.

 

 

 triala