Θα προσπαθήσω να μπω λιγάκι στη θέση εκείνου του ανθρώπου που πλησίασε κάποτε τον Ιησού και τον ρώτησε με ποιο τρόπο θα μπορούσε να κερδίσει τον παράδεισο. Ο Ιησούς του απάντησε μοίρασέ τα όλα στους φτωχούς κι ακολούθησέ με. Κι εκείνος λίγο ως πολύ του έδωσε την απάντηση: μα καλά? Πως!… Που δεν είναι και τόσο καθορισμένη απάντηση.
Ο Ιησούς προφανώς του έλεγε χάσε για να βρεις, χάσε για να κερδίσεις. Ό,τι υπάρχει ανάμεσα σε σένα και τον παράδεισο είναι απώλεια. Ό,τι σε χωρίζει απ’ τον παράδεισο είναι η απώλεια. Μα η απάντησή του δύσμοιρου αυτού ανθρώπου που ήρθε σε άμεση επαφή με αυτό το τρομακτικό δίλημμα αντηχεί ακόμα στους αιώνες: Μα καλά? Πως…
Η εξίσωση, σύμφωνα με τη σκέψη και τη λογική πηγαίνει έτσι. Κέρδισε για να κερδίσεις. Ή κέρδισε και θα έχεις κερδίσει. Τέλος πάντων προσθέτεις κι έχεις περισσότερα, ό,τι κι αν είναι αυτά. Αφαιρείς κι έχεις λιγότερα κι αυτό ισχύει σχεδόν σε όλα πλην της ψυχής μας. Η πρόσθεση γι’ αυτήν είναι βάρος. Η αφαίρεση ελάφρυνση. Κάθε διάθεση το ξέρει. Είναι μια δεύτερη λογική αυτή της διαθέσεως. Αν είναι κάτι που αποτρέπει την απώλεια, άρα της διαθέσεως την ελάφρυνση αυτό είναι ο πόνος.
Ας το δούμε όμως κι αλλιώς. Είναι ένας νιόβγαλτος δικηγόρος, ένα δικό μας δυτικό παιδί που έχει μπει πρόσφατα στο αγώνα και προσπαθεί την καριέρα. Τι κάνει αυτός? Αναλαμβάνει την υπόθεση μιας δίκης και φυσικά τον ενδιαφέρει να την κερδίσει. Στήνει λοιπόν, τοποθετεί κάπου στο ορίζοντα το νοητό σημείο της νίκης στον εγκεφαλικό χρόνο και προσπαθεί να το φτάσει μέσα στις σπηλιές του μυαλού του.
Εκεί που τοποθέτησε το σημείο της νίκης, από κάτω, πήγε και κάθισε η χαρά, λίγο πριν απ’ αυτήν η ικανοποίηση και φυσικά οι υλικοχρηματικές απολαβές του. Ο δικηγόρος, με το που ανέλαβε τη δίκη, έχει βρεθεί στο σκοτάδι και ψάχνει να βρει την έξοδο απ’ το τούνελ. Χρησιμοποιεί γι' αυτό το μυαλό του, τη λογική του κι επιχειρήματα και προσπαθεί να ασκεί όσο μπορεί πίστη και πειθώ.
Καταφέρνει να βγάλει μια άκρη και νιώθει κάποια ανυπομονησία πλησιάζοντας το σημείο της χαράς. Δεν τρέφει όμως ψευδείς πεποιθήσεις επειδή φοβάται την απογοήτευση. Στο δρόμο του, ανάλογα με το ήθος και τον χαρακτήρα του, μπορεί και να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο για να κερδίσει. Εξαρτάται πόσο θέλει τη νίκη, δηλαδή την ικανοποίηση και τη χαρά. Σε μια άλλη μετάφραση θα μπορούσες να το πεις εξαρτάται πόσο διψά για φως. Και προκειμένου να το δει καταναλώνει πολύ σκοτάδι κάθε φορά.
Και να λοιπόν που κέρδισε τη δίκη κι είναι χαρούμενος. Που σημαίνει είναι επιτέλους στο φως και γιορτάζει. Βγήκε απ’ το τούνελ και νιώθει βαθιά ανακούφιση, κάποια πληρότητα ικανοποίησης, λιγάκι αξίωση και καταξίωση έναντι των συναδέλφων του και το γιορτάζει με τους φίλους του ανοίγοντας μια σαμπάνια.
Όλο αυτό τη δεύτερη μέρα ξεθωριάζει κι ο δικηγόρος αρπάζεται από μια άλλη υπόθεση κι ακολουθεί την ίδια ακριβώς διαδρομή. Δηλαδή μια διαδρομή στο σκοτάδι προς ένα φωτεινό σημείο κάθε φορά. Δύο μήνες δηλαδή πάλη κι αγώνα με το σκοτάδι για μια στιγμή χαράς, ικανοποίησης και νίκης. Κράτησέ το αυτό.
Τώρα, τι κάνει ένας βουδιστής μοναχός καθισμένος σταυροπόδι και γαλήνιος σε μια πέτρα δίπλα από ένα ήσυχο ποτάμι? Είναι εκεί που ο δικηγόρος προσπαθεί να φτάσει. Δεν κυνηγά την ικανοποίηση, ζει στην ικανοποίηση και δεν μπορεί να τη χάσει. Δεν αγωνίζεται για μια στιγμή χαράς, έχει ενσωματωθεί τη χαρά κατάσαρκα, είναι πηγαία σ’ αυτόν και δεν μπορεί να τη χάσει. Κάθε ανάσα τού φέρνει στο νου κύματα χαράς, άρα δεν έχει κανέναν λόγο να την προσπαθεί. Δεν κυνηγά την ευτυχία, ζει στην ευτυχία, έχει πέσει μέσα στη λίμνη και το πηγάδι της, είναι βαπτισμένος στην ευτυχία, δεν ονειρεύεται να του τη φέρει ένα αυτοκίνητο. Τελικά δεν προσπαθεί επειδή δεν του χρειάζεται.
Ο δικηγόρος κοιτάζει έξω απ’ τον εαυτό του, ο μοναχός κοιτάζει μέσα του. Το δικηγόρο όλα του τα αισθήματα κάτι τα φέρνει, ο μοναχός είναι εκεί που κάθε φορά ο δικηγόρος ελπίζει να φτάσει. Ο μοναχός έχει χάσει την ελπίδα του, δεν την χρειάζεται πλέον.
triala
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου