Οι πρόσφατες εξαγγελίες Φίλη και οι επιχειρούμενες αλλαγές στο εκπαιδευτικό μας σύστημα στοχεύουν στην κατάργηση της έστω και στοιχειώδους μορφής της δωρεάν εκπαίδευσης που θα επιφέρει ένα ακόμα πλήγμα στα φτωχότερα λαϊκά στρώματα.
Οι αλλαγές αυτές μεθοδεύονται σε δύο άξονες:
Ο πρώτος κινείται στον περιορισμό των ολοήμερων δημοτικών σχολείων, περιορισμό ωρών διδασκαλίας κατάργηση μαθημάτων και βαθμολογίας στο Γυμνάσιο. Η περιγραφική αξιολόγηση από μόνη της είναι ανεπαρκής. Είναι ένα καθαρά λαϊκίστικο μέτρο που στην ουσία αποδυναμώνει το ρόλο του σχολείου και τη διαδικασία της αξιολόγησης. Στα ΕΠΑΛ καταργούνται ή συγχωνεύονται ειδικότητες. Στο Λύκειο περιορίζεται η διδασκαλία της μητρικής γλώσσας με την κατάργηση κι εδώ των αρχαίων, (που είναι η γλώσσα μας σε προγενέστερη μορφή) κι ενίσχυση της αποικιοκρατικής αγγλικής γλώσσας κατά τα πρότυπα των χωρών του τρίτου κόσμου που υπήρξαν ευρωπαϊκές αποικίες και τα υπόλοιπα μαθήματα γίνονται προαιρετικά. Το όλο σκηνικό συμπληρώνεται από ένα σκληρό ανταγωνιστικό εξεταστικό σύστημα.
Ένα άλλο στοιχείο, που για πρώτη φορά επανεμφανίζεται μετά τη μεταρρύθμιση Παπανούτσου το 1963, είναι η μετακύλιση μέρους του κόστους στους γονείς, ακόμα και στην υποχρεωτική εκπαίδευση, είτε με τη χρήση δήθεν τοπικών πόρων είτε με τη μορφή εθελοντικής εργασίας των γονέων για τη συντήρηση της υλικοτεχνικής υποδομής. Μόνο τα δίδακτρα και η κατάργηση των δωρεάν βιβλίων λείπουν. Η δυνατότητα επιπλέον επιλογής σχολείου από τους γονείς σε συνδυασμό με τη συμμετοχή τους στα λειτουργικά αποπνέει άκρατο λαϊκισμό. Δεν είναι κατάκτηση. Χωρίζει τα σχολεία σε κατηγορίες με κριτήριο την οικονομική τους δυνατότητα, προσδίδοντας έντονο ταξικό χαρακτήρα στην εκπαίδευση
Ο δεύτερος άξονας κινείται στην καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών:
Αύξηση όχι μόνο του ωραρίου αλλά και των εξωδιδακτικών τους καθηκόντων, ενώ ένας σημαντικός αριθμός συμβασιούχων θα οδηγηθεί στην ανεργία με τις συγχωνεύσεις σχολείων, μείωση ωρών διδασκαλίας κατάργηση ειδικοτήτων. Η αξιολόγηση επανέρχεται με τη μορφή ακριβώς που είχε την εποχή της χούντας και παλιότερα: όχι αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου αλλά ως δαμόκλειος σπάθη.
Οι αλλαγές αυτές δε σχετίζονται με τι ανάγκες της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Επιβάλλονται από τα διεθνή καπιταλιστικά κέντρα. Αποτελούν ντιρεκτίβες του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε, συνεπώς τα δικά τους συμφέροντα εξυπηρετούν. Στοχεύουν στο να προσδώσουν στην εκπαίδευση ένα ελιτίστικο χαρακτήρα μετατρέποντάς την ταυτόχρονα σε μοχλό εξουσίας της αστικής τάξης. Μέσα στις συνθήκες οικονομικής εξαθλίωσης που βιώνουμε ακόμα και η υποχρεωτική εκπαίδευση θα καταστεί πρόβλημα για μερικές χιλιάδες παιδιών και με δεδομένο μάλιστα ότι ποτέ δεν κατοχυρώθηκε νομικά ο υποχρεωτικός της χαρακτήρας. Η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπ/ση θα γίνει προνόμιο λίγων μεσοαστικών οικογενειών (τα παιδιά των μεγαλοαστών κι επιφανών έτσι κι αλλιώς φοιτούν στα ακριβά ξένα σχολεία και συνεχίζουν στο εξωτερικό).
Ο κύριος στόχος του εγχειρήματος αποτυπώνεται και στο ίδιο το 130 σελίδων κείμενο:
"...εκείνο που χρειάζεται είναι τομές που θα καταλύσουν τις παλιές εμπεδωμένες συνήθειες, θα κλονίσουν τα αυτονόητα […]". Οι εμπεδωμένες συνήθεις δεν είναι άλλες από τη ροπή προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση... Οι τομές φιλοδοξούν να ανατρέψουν αυτή τη ροπή εκτρέποντας το μαθητικό δυναμικό προς τη μαθητεία (= πρακτική άσκηση), ένα δυναμικό όμως δίχως επαγγελματικά προσόντα που θα διαμορφωθεί σε ένα μελλοντικό πειθήνιο και φτηνό εργατικό δυναμικό που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες των καπιταλιστών.
Μέσα από την υποχρεωτική κοινωνική εργασία ο μαθητής του Λυκείου διδάσκεται την "υπέρτατη" αξία της ελεημοσύνης, διδάσκεται να είναι ελεήμων ή ευγνώμων ανάλογα με την περίπτωση αντί να διεκδικεί και να αγωνίζεται. Κι ο εκπαιδευτικός αντίστοιχα μετατρέπεται σε ένα κακομοίρη δημοσιοϋπαλληλίσκο εγκλωβισμένος να παραπαίει ανάμεσα στον αγώνα για βιοπορισμό και την πειθαναγκασμό της αξιολόγησης αναπαράγοντας στους μαθητές του τη σάπια ιδεολογία του συστήματος..
Στο σύνολό της αλλά και στα επί μέρους η επιχειρούμενη μέσα στο κατακαλόκαιρο μεταρρύθμιση και μάλιστα με κλειστά τα σχολεία συνιστά ένα κακόγουστο αντίγραφο του γερμανικού εκπαιδευτικού συστήματος σε πολύ χειρότερη έκδοση. Περνάει όσες αντιδραστικές ντιρεκτίβες δεν κατόρθωσαν μα περάσουν οι σοσιαλ-φιλελεύθερες κυβερνήσεις από το 1985!
Λαός ευνουχισμένος, συνδικαλιστικό κίνημα χειραγωγούμενο... να η χρυσή ευκαιρία!!!
Έλσα Ράσιου
sioualtec
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου