Μέσα στη φυλακή μας νομίζουμε ότι ζούμε ελεύθεροι. Πίσω από τα κάγκελα απολαμβάνουμε τα αγαθά που μας επιβάλλουν οι δυνάστες μας

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Είναι φορές που νιώθουμε το βάρος των καταστάσεων ασήκωτο. Βιώνουμε το άδικο τόσο πολύ, σαν μαχαίρι που φτάνει μέχρι το κόκαλο. Καταλαβαίνουμε, διαισθανόμαστε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε όμως παραμένουμε άπραγοι.
Ένας φόβος μας κυριεύει και τελικά δεν κάνουμε τίποτα. Ευχόμαστε να γινόταν κάτι αλλά όχι από εμάς, από κάποιους άλλους. Καταλήγουμε να κάνουμε πράγματα τελείως ανώδυνα για τους δυνάστες μας τα οποία όμως τα εμφανίζουμε στον εαυτό μας ως ηρωικές πράξεις αντίστασης που καθαρίζουν τη συνείδησή μας. Φταίει που η φυλακή στην οποία ζούμε μας προσφέρει σιγουριά. Η επιβίωση έξω από τα σίδερα της φυλακής εμπεριέχει το άγνωστο κι αυτό μας τρομάζει.
Πεθαίνει το πνεύμα κι η ψυχή μας πολύ πριν το βιολογικό μας θάνατο. Ανάμεσα στο δρόμο που οδηγεί σίγουρα στο γκρεμό και στο άγνωστο μονοπάτι που ίσως οδηγεί στο ξέφωτο και στην απελευθέρωσή μας, επιλέγουμε το πρώτο ελπίζοντας-αυτή η ελπίδα είναι μια δεύτερη φυλακή- σε ένα θαύμα που ξέρουμε ότι δεν θα γίνει ποτέ.
Κι όμως εξακολουθούμε να ελπίζουμε.
 Τρώμε και πίνουμε ότι μας σερβίρουν. Όχι τα πιο ποιοτικά αλλά αυτά που αφήνουν το μεγαλύτερο κέρδος. Βλέπουμε ότι μας επιτρέπουν και μας επιτρέπουν ότι εξασφαλίζει την παντοδυναμία των δυναστών μας. Διαβάζουμε ότι επιλέγουν εκείνοι να διαβάσουμε αρκεί να μην αποκαλύπτει το πραγματικό τους πρόσωπο και κυρίως να μην προτείνει την ανατροπή και το γκρέμισμά τους. Καταλαβαίνουμε, διαισθανόμαστε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε όμως παραμένουμε άπραγοι.
Ένας φόβος μας κυριεύει και τελικά δεν κάνουμε τίποτα. Ευχόμαστε να γινόταν κάτι αλλά όχι από εμάς, από κάποιους άλλους. Καταλήγουμε να κάνουμε πράγματα τελείως ανώδυνα για τους δυνάστες μας τα οποία όμως τα εμφανίζουμε στον εαυτό μας ως ηρωικές πράξεις αντίστασης που καθαρίζουν τη συνείδησή μας.
Φταίει που η φυλακή στην οποία ζούμε μας προσφέρει σιγουριά.
Η επιβίωση έξω από τα σίδερα της φυλακής εμπεριέχει το άγνωστο κι αυτό μας τρομάζει. Πεθαίνει το πνεύμα κι η ψυχή μας πολύ πριν το βιολογικό μας θάνατο. Ανάμεσα στο δρόμο που οδηγεί σίγουρα στο γκρεμό και στο άγνωστο μονοπάτι που ίσως οδηγεί στο ξέφωτο και στην απελευθέρωσή μας, επιλέγουμε το πρώτο ελπίζοντας-αυτή η ελπίδα είναι μια δεύτερη φυλακή- σε ένα θαύμα που ξέρουμε ότι δεν θα γίνει ποτέ. Κι όμως εξακολουθούμε να ελπίζουμε. Μέσα στη φυλακή μας νομίζουμε ότι ζούμε ελεύθεροι. Πίσω από τα κάγκελα απολαμβάνουμε τα αγαθά που μας επιβάλλουν οι δυνάστες μας. Τρώμε και πίνουμε ότι μας σερβίρουν. Όχι τα πιο ποιοτικά αλλά αυτά που αφήνουν το μεγαλύτερο κέρδος.
Βλέπουμε ότι μας επιτρέπουν και μας επιτρέπουν ότι εξασφαλίζει την παντοδυναμία των δυναστών μας. Διαβάζουμε ότι επιλέγουν εκείνοι να διαβάσουμε αρκεί να μην αποκαλύπτει το πραγματικό τους πρόσωπο και κυρίως να μην προτείνει την ανατροπή και το γκρέμισμά τους.


 kyrgiakischristos