Aυτός είναι ο ήλιος. Απ’ αυτόν ξεκίνησαν όλα, χωρίς αυτόν ζωή σ' αυτόν τον πλανήτη δεν υπάρχει.

 Εχθές, καθώς προχωρούσα σ’ έναν δρόμο κοίταξα τον ήλιο σαν να τον κοίταζα για πρώτη φορά. Ήταν η ώρα που έπεφτε το ηλιοβασίλεμα και μπορούσες να τον κοιτάξεις με γυμνά μάτια. Ένας μεγάλος ολοστρόγγυλος ήλιος μα κάπως μοναχικός μου φάνηκε. Τον είχα κοιτάξει κι άλλη φορά με τον ίδιο τρόπο αλλά μικρός. Τώρα τον κοίταζα με τον ίδιο τρόπο αλλά και μέσα απ’ τη σκέψη και τη γνώση. Τίποτα δεν άλλαζε, ίσως μόνο να έχανε λίγη απ’ την παρθενία του το κοίταγμα και να το ζάλιζα με σκέψεις. Και σίγουρα, με το δεύτερο κοίταγμα, λίγο ήλιο έχανα, επειδή κάθε που περνούσε μια σκέψη απ’ το μέτωπο ο ήλιος έφτιαχνε μια σκιά.

 Απ’ τον ήλιο έβλεπα να ξεκινούν κάτι μεγάλα παλλόμενα ενεργειακά κύματα, κάτι ρεύματα ενέργειας στην ατμόσφαιρα που όσο απομακρύνονταν από κοντά του έμοιαζαν πιο ομαλά. Κοντά του υπήρχε κάτι σαν διαρκή διάθλαση, ίσως τα μάτια το παρουσίαζαν έτσι. Μα καθώς τον κοίταζα μέσα απ’ τη γνώση η γνώση γίνονταν μια δεύτερη όραση. Γνωρίζοντας πως ετούτη η διάθλαση και το φως του είναι ενέργεια θα έλεγες έβλεπα την ενέργεια. Ίσως μόνο τη μάντευα, μα κι αυτό όραση είχε.

  

 Μετά είπα: Να, βλέπεις, αυτός είναι ο ήλιος. Απ’ αυτόν ξεκίνησαν όλα, χωρίς αυτόν ζωή σ' αυτόν τον πλανήτη δεν υπάρχει. Τον βλέπεις πόσο ισχυρός είναι; Κι ήταν πράγματι ισχυρός. Είναι ένα εκατομμύριο φορές μεγαλύτερος απ’ το μέγεθος της γης και φαντάσου... μας καταδέχεται. 

  

 Συνέχισα: Να, αυτός ο ήλιος υπάρχει και μέσα μας, αυτός ο ίδιος ήλιος. Και καθώς έκανα απορροφημένος αυτές τις σκέψεις κι ήμουν μόνος εκεί εκείνη την ώρα... είπα, φαντάσου τώρα, καθώς είσαι έτσι μαγεμένος, να φανεί μέσα απ’ τις καλαμιές ένα κοριτσάκι και να σου μιλήσει. Στη σκέψη δεν τρόμαξα. 

  

 Όμως φανερώθηκε ένα κοριτσάκι μέσα απ’ τις καλαμιές του μυαλού μου κι άρχισε να μου μιλά. Κι ενώ ήξερα πως εγώ ήμουν έκανα πως δεν το ήξερα κι απόχτησα μια όμορφη παρέα. Έτσι γίναμε δυό και προχωρήσαμε παρακάτω.

  

 Λυπημένος είσαι σήμερα, μου είπε. Ναι, είμαι λιγάκι, απάντησα, θέλω κάτι και δεν το έχω. Μην ανησυχείς διόλου γι' αυτό, είπε εκείνο, θα σου το δώσω εγώ.  Εσύ; Πως θα μου το δώσεις εσύ; Απόρησα. Χαμογέλασε σαν να ήταν εύκολο για εκείνη. Διόλου μα διόλου μην ανησυχείς, είπε και με καθησύχασε, θα μιλήσω σ' Εκείνον. Άσε με ήσυχο, είπα τότε, δεν πιστεύω σ’ αυτά.

  

 Το κοριτσάκι ξεθώριασε και χάθηκε μόλις είπα δεν πιστεύω σ’ αυτά. Τότε σκέφτηκα, δεν είναι ένα απλό κοριτσάκι αλλά ένα μαγικό, το πιστεύεις κι αυτό εμφανίζεται. Μάλωσα λιγάκι τον εαυτό μου και τον προέτρεψα να μην πικραίνει τέτοια πλάσματα με τη δικαιολογία πως δεν τα πιστεύει, και με την έπαρση ακόμα πως ξέρει τί είναι πίστη, τί συνείδηση και τί πνεύμα και να είναι πιο ταπεινός, να μην έχει την αλαζονεία πως ξέρει. Έτσι το γύρεψα κι εμφανίστηκε πάλι. Καλά, του είπα, σε πιστεύω, κι έπιασα μαζί του μια ολόκληρη κουβέντα κι ήταν όμορφα μαζί του να μιλάς.

  

 Σε λίγο εμφανίστηκαν κάτι μορφές γύρω του μα ούτε κι αυτές με τρόμαξαν και γίναμε ολόκληρη παρέα. Δεν ήταν ούτε φιλικές ούτε εχθρικές, λιγάκι μόνο άσχημες αλλά ούτε κι αυτό, ήταν μόνο σαν κάπως βλοσυρές. Αν δεν ήξερες τις φοβόσουν, μα αν έβλεπες καλά και τολμηρά διέκρινες πως ήταν κάτι πλάσματα ακίνδυνα.

  

 Να, κάτι τέτοια θα ήταν στην αρχαία, κι όχι μόνο Ελλάδα, τα δαιμόνια σκέφτηκα. Ίσως ένα τέτοιο να είχε κι ο Σωκράτης. Όμως με μια διαφορά, πως εκείνο ήταν ένα γνήσιο δαιμόνιο επειδή του εμφανίζονταν με δική του πρωτοβουλία.

   

 Όμως λίγο μετά, κατάλαβα πως απλώς με καθησύχαζε το ήρεμο κοριτσάκι που δεν τα φοβόμουν, γιατί έδειχνε να τα γνώριζε και καμιά φορά τα χάιδευε στο κεφάλι σαν σκυλάκια κι εκείνα γουργούριζαν ευχαριστημένα. Γιατί το κοριτσάκι, σ' εκείνον τον νοητό κρυστάλλινο κόσμο, έμοιαζε να κατέχει ισχυρή κι αξιόλογη θέση και να τον γνωρίζει καλά, ήταν ο κόσμος της.

   

 Δεν μπορούσα να έχω πάντα καθαρή εικόνα, την έβλεπα την έχανα. Όμως ένιωθα εκείνο το αίσθημα που νιώθει κανείς σε σχέση με μια ολοκάθαρη φιλία, αγνή κι ανόθευτη κι είχα χρόνια να το νιώσω. Ήταν σαν κάτι να επέστρεφε σε μένα.

  

 Το κοριτσάκι ήρθε ακόμα μερικές φορές με συνάντησε και μετά χάθηκε. Μ’ εμψύχωσε όμως όσο κανείς από τους ανθρώπους δεν μπορεί. Και με βεβαίωσε για την θετική εξέλιξη των υποθέσεών μου, όσο δεν θα μπορούσαν να το κάνουν δεκάδες έγραφα με σφραγίδες κι υπογραφές. Για τα έγγραφα θα είχα κάποια αμφιβολία για τον λόγο του κοριτσιού όχι.

  

 Να, για κάτι τέτοια αγαπώ τη ζωή. Που ενώ ξέρω πως μπορεί να είναι ψέματα και μόνο του νου δημιουργήματα δεν μπορώ να πω πως είναι ψέματα, επειδή σε σχέση μαζί τους νιώθω απόλυτα κι ειλικρινά αληθινά και τα ζω δύο φορές πιο έντονα απ’ τα υπαρκτά.   

   

 Έτσι, αν μου πεις τι είναι αλήθεια και τι ψέμα; Θα σου απαντήσω είναι το ίδιο ακριβώς. Και την πίστη μου ακόμα να εξαιρέσω το κοριτσάκι στη ζωή μου υπήρξε. Μα την αλήθεια! 

 Και πως να μην υπήρξε, αφού πήρε μια θέση στη μνήμη ανάμεσα στα θετικά γεγονότα


 triala