Κάθομαι για αρκετή ώρα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Σκοπός είναι να γράψω κάτι. Να γράφω ένα θέμα. Πρέπει. Όχι μόνο από επαγγελματική υποχρέωση αλλά και εξαιτίας της. «Πετάγομαι» από site σε site για να βρω εκείνο το θέμα που θα με κάνει να σταθώ να το σχολιάσω. Γράφω μικρά tweet, στάτους των λίγων λέξεων στο facebook. Ένα σχόλιο εκεί, ένα εδώ, ένα παραπέρα. Μα, τόσο δύσκολο να μαζέψω λίγες σκέψεις, για να τις κάνω κείμενο.
Βλέπω φωτογραφίες προσφύγων από την Ειδομένη. Τις περισσότερες, δεν μπορώ να τις δω. Το παραδέχομαι. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, βρέφη. Άνθρωποι. Σακίδια πλάτης. Λίγα υπάρχοντα στο λαιμό. Νερό. Πολλή νερό κι αυτοί,
κρατημένοι χέρι-χέρι, να προσπαθούν να περάσουν. Αλλού, ένας νεαρός πατέρας, με το παιδί στην πλάτη. Πιο πέρα, ένα βρέφος στην αγκαλιά της μητέρας του. Νέα κοπέλα. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, μέχρι τη μέση στο νερό. Άλλος μισόγυμνος άλλος ξυπόλητος. Βλέμματα γεμάτα θλίψη. Εικόνες που ουρλιάζουν.
Ένα μεγάλο καραβάνι, ίσως και χιλιάδες, σε μια πλαγιά, απλώς περπατάει. Είκοσι μέρες μετά, μέσα σε λάσπες, νερό, αέρα, βροχή, κακουχίες αποφάσισαν να κινηθούν. Σαν τα ορμητικά νερά. Που τους έκλεισαν το δρόμο με ο,τι βρήκαν μπροστά- εδώ είναι τα συρματοπλέγματα της Ευρώπης- αλλά βρήκαν επιτέλους μια «χαλαρή» διέξοδο. Και περνάνε. Θα περάσουν.
Όταν η οργή γίνεται ορμή, δεν υπάρχει τίποτα να τη συγκρατήσει. Δεν υπάρχει εμπόδιο. Τα πάντα δείχνουν μικρά, χαμηλά, αδύναμα, προσπελάσιμα. Οδηγός της οργής η ορμή. Χιλιάδες άνθρωποι, στην πόρτα της Ευρώπης. Που πληρώνει αδρά χρήματα, σε Τουρκία, ΠΓΔΜ, Ελλάδα, Αλβανία, Σερβία για να τους κλείσουν το δρόμο. Συρματοπλέγματα, κλομπ, αστυνομικοί. Θυμίζουν οι καιροί, σκοτεινούς καιρούς. Πολύ σκοτεινούς καιρούς.
Οι χώρες των Βαλκανίων, ειδικά αυτές της Πρώην Γιουγκοσλαβίας και η Αλβανία, ακόμα δεν ξέχασαν τα συρματοπλέγματα που τους έβαλαν ο Enver Hoxha και ο Tito. Τότε, σκοπό είχαν να μην αφήσουν τους ντόπιους να δραπετεύσουν από τους «παραδείσους» που μας έφτιαξαν. Τώρα, η Ευρώπη που βοήθησε σε κάποιο βαθμό, να πέσουν εκείνοι οι φράκτες, πληρώνει για νέους. Πιο σύγχρονους, πιο ενισχυμένους, πιο αγκαθωτούς. Αυτή τη φορά, να μην έρθουν στον «παράδεισο» που φτιάξαμε, οι κατατρεγμένοι της γης.
Τι να γράψω; Τίποτα. Ίσως έγραψα αρκετά. Ας δούμε, απλώς, πώς θα κρατήσουν αυτό το ποτάμι οργής, που ήρεμα και απλά, αποφασιστικά και ανεπίστρεπτα, έγινε ορμή. Και προχωράει. Ανοίξτε απλώς το δρόμο. Αν δεν το κάνετε, όπως όλα τα ορμητικά ποτάμια, θα βρει ο ίδιος το μονοπάτι. Γεμάτη η ιστορία της ανθρωπότητας με «πατημασιές»προσφύγων. Που κάποιοι τους έκλεισαν το δρόμο και αυτοί, πάντα βρήκαν από που να περάσουν. Και τούτοι εδώ, θα περάσουν.
| altsantiri.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου